Tsjechie.nl - IJshockey

Maar wanneer het deze maand over sporten gaat dan moeten we het toch zeker hebben over ijshockey, de nationale sport van Tsjechië. Ik woon hier inmiddels alweer bijna vijftien jaar en had nog nooit kennisgemaakt met deze sport. De hoogste tijd dus. Elk jaar met kerst hebben we een familie met vijf jongens op bezoek, die in de veertien dagen dat ze bij ons verblijven, niet een maar als het kan twee keer een ijshockeywedstrijd bezoeken. Enthousiast geworden door hun verhalen, togen we begin februari naar Liberec, waar de Bílí Tygři (witte tijgers) speelden tegen een club uit Moravië. Ik kan jullie een ding vertellen, je weet niet wat je ziet.

Bij binnenkomst rechtdoor naar de fanshop om ons als fan te verkleden. Het is druk, heel erg druk en t-shirts, tassen, kalenders. Noem maar op alles gaat als zoete broodjes over de toonbank.

Dan het stadion in, het schittert, duizelt me voor de ogen. Het spel wordt gespeeld door twee teams. Elk team mag vijf spelers tegelijk in het veld hebben staan. Eigenlijk zes maar de keeper wordt niet meegeteld. In totaal bestaat het team uit maximaal twintig spelers en twee doelverdedigers. Bij binnenkomst staan er dus 44 spelers op het ijs die als een gek van links naar rechts schaatsen. Er zit vast een systeem in, maar voor mij, als leek, niet te begrijpen. Ik moest me op een punt focussen om niet helemaal duizelig te worden. 

Omdat ijshockey een zeer intensieve sport is, mag er vrijwel voortdurend gewisseld worden. Ook spelers die eerder gewisseld zijn, kunnen weer terug het veld in. Op het hoogste niveau hebben teams hiertoe vier "lijnen" ter beschikking, die doorgaans niet langer dan een minuut op het ijs blijven. Ik heb op een gegeven moment niet meer geprobeerd het te volgen, maar genoot van alles wat er om me heen gebeurde. Het is een geoliede machine. Ligt de wedstrijd stil, dan schalt er muziek uit de boxen en zie je overal in het stadion cheerleaders die een dansje uitvoeren. Gaat het fluitje, dan stopt het allemaal abrupt en wordt er weer verder gespeeld.

Een ijshockeywedstrijd duurt 60 minuten, zuivere speeltijd, onderverdeeld in drie periodes van twintig minuten. Tussen de periodes wordt er vijftien minuten gepauzeerd. Het begrip 'zuivere speeltijd' houdt in dat bij elke spelonderbreking de klok wordt stilgezet. Dit houdt in dat een wedstrijd erg lang kan duren. In ons geval drie uur.

Tijdens de pauze geven jonge meiden een voorstelling in schoonrijschaatsen. Vijf, zes jaar ongelooflijk wat ze laten zien. In de gangen kun je tijdens de pauzes bier, popcorn en worsten krijgen. Voor kleinere kinderen zijn er vier speelplekken met babysitting, mochten ze geen zin meer hebben om naar de wedstrijd te kijken.

Opvallend was het hoge aantal gezinnen met kinderen. Een familie uitje op de zondagmiddag. De tegenstanders hadden weinig supporters meegenomen. Werd er door de bílí Tygři gescoord dan was het stadion te klein, een oorverdovend lawaai brak los. Scoorden de tegenstanders dan was het muisstil, je kon een speld horen vallen, een rare gewaarwording. 

We hadden een hele goede wedstrijd uitgekozen. De bílí Tygři wonnen uiteindelijk met 7-5, maar het was heel spannend. Bij het verlaten van het stadion sneeuwde het flink, het duurde nog meer dan een uur voordat we de parkeerplaats konden verlaten en in een flinke sneeuwstorm huiswaarts reden.

Rob vraagt nu elke week wanneer we weer naar de bílí Tygři gaan, maar helaas het seizoen is voorbij. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij. En wanneer er nu een belangrijke ijshockeywedstrijd op televisie is laten ook wij alles voor wat het is. En zitten we net als de meerderheid van de Tsjechische bevolking voor de buis. Weer een klein beetje meer geintegreerd.

Nancy