Tsjechie.nl - Cursus en vakantie in Tsjechie

Jullie herinneren je zeker nog mijn enthousiaste reisverhaal uit 2002 over de cursus in Praag en hoe het ‘velka voda’ in Praag het normale leven, met name het reizen per metro, ontregelde. In augustus 2003 heb ik ook een interessante, leerzame, gezellige cursus gevolgd bij Elga Cechova op Kajetanka. Mijn lerares was: Alena. Die hield de stemming er zo goed in, dat ik bij thuiskomst vorig jaar al besloten had om nog een 3e keer naar de cursus te gaan.

Veel nieuws was er in 2003 niet te melden; het was in Praag, zoals overal in Europa, alleen maar heet/hot/horko. In het Klementinum werd zelfs 38 graden gemeten. Gelukkig is in Tsjechië het bier uitgevonden. Als iets goed voor de dorst is, dan kan ik Pilsner Urquell of Staropramen wel aanbevelen. En wat denk je van een tmavé Krusovice? Zo heb ik de hittegolf van 2003 overleefd.

Mijn voornemen om voor de 3e keer aan de cursus: ‘Chcete mluvit cesky’ deel te nemen, bracht mijn man op het idee om ook maar weer eens mee te reizen naar Praag. Een cursus Tsjechisch is aan hem niet besteed, maar hij was door mijn enthousiaste verhalen nieuwsgierig geworden. Hoe leven de Tsjechen 15 jaar, nadat het communisme ‘verdwenen’ is? Hoe gaat het er tegenwoordig in Tsjechië c.q. in Praag aan toe? Is Praag net zo westers geworden als Amsterdam? Hij kende Praag al sinds 1968 en was er ca. 8 keer geweest. De vriendin, met wie ik de vorige keren naar Kajetanka ging, zou wel komen, maar slechts één week aan de cursus deelnemen.

Helaas konden mijn man en ik niet in het zeer praktisch aan de Praagse rondweg gelegen appartement in Cerny Most wonen; mijn Tsjechische vriendin had het verhuurd om zich zo te verzekeren van een vaste inkomstenbron, want ook in Tsjechië is de recessie merkbaar!

Via, via kwamen we in contact met Pani Dagmar, die een woonkeuken plus balkon (waar mijn man z’n sigaretje kon roken), een badkamer en een ‘slaapzaal’ ter beschikking stelde; het appartement lag erg gunstig ten opzichte van het centrum van Praag. Maar al zou je helemaal aan de buitenkant van Praag wonen, altijd ben je binnen een half uur in het hart van de stad. Het openbaar vervoer is er toch zo goed en voor ons zo goedkoop. Ik koop er altijd een 15-dagenkaart; de auto heeft eindelijk rust en ik kom toch overal.

We stelden een reisplan op voor de hele maand augustus en vertrokken op zaterdag 31 juli richting Duitsland. We begonnen de reis vanuit het huis van onze dochter in Nieuwegein. Waarom uit Nieuwegein en niet vanuit ons dorp Hengstdijk? In België heeft men nl. het plan opgevat om deze zomer tegelijkertijd alle wegen te renoveren, zodat het nogal moeilijk zou zijn om via onze normale route: Antwerpen – Heerlen – Aken te rijden. Wij gaven de voorkeur aan Arnhem – Oberhausen – Dortmund – Kassel – Würzburg.

Ondanks de aankondiging ‘zwarte verkeerszaterdag’ reden we probleemloos zonder extreme drukte op de Duitse Autobahnen naar het overnachtingsdorp Geiselwind, waar we op een terras al in de sfeer kwamen: de temperatuur begon al aardig op te lopen, we konden tot 9 uur ’s avonds buiten zitten, lekker eten, biertje erbij. Dit was beslist geen ‘zwarte’ dag.

Op zondag 1 augustus bereikten we vlot de grens bij Rozvadov (wat jammer, dat het laatste stukje Autobahn nog steeds op zich laat wachten), we kochten er een maandvignet en sloegen voor de zekerheid alvast wat Kronen in. Voor het eerst hoefden we niet meer dwars door Pilzen, ofschoon de autoweg daar nog niet helemaal ‘rond’ is.

Eenmaal op de rondweg (okruh) van Praag ging het even mis. Alleen de buitenwijken en centrum zijn aangegeven op de borden. Opeens zag ik winkelcentrum Cerny Most, zodat het voor mij duidelijk was: we zijn te ver, want ons huis lag in de wijk Vinohrady. Met het zoeken naar de eenvoudigste route richting deze wijk ging toch zeker 3 kwartier verloren, maar daarna arriveerden we bij de niet missen televisietoren, die de volgende 14 dagen onze overbuurman zou zijn.

Pani Dagmar ontving ons met koffie, sap, de sleutel en een uitleg in rap gesproken Tsjechisch. Van het telefoongesprek, dat ik tevoren met haar had gevoerd, herinnerde ik me, dat ze goed met Engels uit de voeten kon, maar dat was opeens voorbij. Het voornaamste doel van mijn reis naar Tsjechië is de taal leren verstaan en spreken. Ik werd onmiddellijk weer in het diepe gegooid. Hoewel ik een tas vol linnengoed bij me had, showde ze mij een stapel van wel 25 baddoeken, die ik allemaal mocht gebruiken.

De vuile was moest ik maar in de wasmand gooien. Elke dag kwam de buurvrouw het appartement poetsen, wat eigenlijk overbodig was, maar o.k. iedere dag was de pedaalemmer van een schone plastic zak voorzien. En 2 keer werden we zelfs verrast met zelfgebakken cukrovi en merunkovy dort. Pani Dagmar hielp me nog even met het in orde brengen van de bedden en vertrok naar haar chalupa.

Het appartement was zo keurig en zo WIT; alle muren waren WIT, het keukenmeubilair was WIT, de rotanstoeltjes waren WIT, maar het was er heerlijk wonen, niet steriel. Er stond prachtig porcelan in de witte vitrinekast. Ik had toestemming gekregen om alles te gebruiken. Het was inmiddels al een eindje in de middag, zodat we besloten eerst maar een OV-kaart voor 15 dagen te kopen en mijn man te wijzen, waar hij mij na de lessen op Kajetanka kon vinden. Zoals gezegd, kent hij Praag wel, maar hij was nog nooit op een cursus bij Elga geweest en hij zal daar ook nooit aan beginnen.

Na Kajetanka, waar het nu nog een dooie boel was, gingen we natuurlijk de stad in, sfeertje proeven. Op Malostranské Námestí hing bij restaurant U Kostelu een bord: dagmenu 225 Kcs. Dat leek wel wat, maar toen we het wilden bestellen, vertelde de ober, dat dit menu slechts rond ‘lunchtijd’ beschikbaar was.

De rekening van onze avondmaaltijd was derhalve aanzienlijk hoger. We zaten toeristisch gezien wel op de eerste rang, maar ik voelde me een beetje in de boot genomen. Kajetnka was eenvoudig te bereiken met 1 metro en 1 bus. Zodoende kon ik ’s morgens wel een een poosje langer slapen dan de voorgaande jaren, wat zeer welkom was, want èn het volgen van de cursus, èn toch weer de hoge temperatuur, èn het wandelen door mooi Praag, vergen heel wat energie.

Op Kajetanka was het een gezellige drukte. Ongeveer de helft van de studenten was nieuw, maar de andere helft was blij elkaar weer te zien. Ik werd door Elga en door juf Alena verwelkomd met een dikke zoen. Alena (inmiddels zo’n 67 jaar) zegt elk jaar, dat ze het volgende jaar niet meer zal komen.

Ze voelt zich langzamerhand te oud om les te geven, maar elk jaar kan ze weer worden omgepraat, tot vreugde van de vaste club studenten. Iedereen mag haar zo graag. Ze heeft ooit gezegd: Je moet nooit proberen Tsjechisch te leren van een Tsjech. Reden: die begrijpen niet, hoe moeilijk de Tsjechische taal voor een buitenlander is en op welke moeilijkheden een buitenlander stuit. Maar zoals Alena les geeft, kan zij aan iedere vreemdeling de Tsjechische taal leren. Maar je moet ook zelf heel goed je best doen.

Directrice Elga heette alle studenten welkom. Zij spreekt dan in ‘Tsjechische blokletters’, zodat iedereen het kan begrijpen. Na het persoonlijk voorstellen, werden we ingedeeld: ik kreeg een plaats in een pittige groep en heb tijdens alles lesdagen steeds erover gedacht om toch een treedje lager te gaan. De les werd door juf Sarka voor 95% in het Tsjechisch gegeven. Alleen als we zeiden: nerozumím of wanneer we een verbaasd gezicht trokken, schakelde ze even over op de Duitse taal en werd het probleem nog eens helder uitgelegd.

Mijn medestudenten waren: Ilse uit Wenen, Honza uit Liechtenstein, Anneke uit Amstelveen en Heidi (what’s in a name) uit Zwitserland. Twee mannen, Paul en Steve, gingen na 2 dagen toch maar een niveau hoger, want dat geklungel van Anneke en mij, remde hen natuurlijk te veel. Wat ik o.a. erg leuk vond in deze cursus: Sarka gaf iedereen een blad papier, met daarop geschreven een tsjechisch woord of een afbeelding. Je moest dan, uiteraard in het Tsjechisch, vertellen wat op het blaadje stond, zonder het woord te noemen. De overige cursisten moesten raden, wat erop stond. Daarnaast kregen we natuurlijk nog een flinke portie grammatica te verwerken.

Wat hebben we in die week nog meer gedaan? Helaas misten we op maandagmiddag de traditionele rondwandeling door Praag, die als kennismaking samen met de andere cursisten wordt gehouden. Want al was ik dan voor de 14e keer in Praag, een wandeling door deze prachtige stad zal mij nooit vervelen. We hebben op eigen gelegenheid nog veel gewandeld en op terrasjes gezeten. We bezochten o.a. de Loretokerk (ik was hier voor de 3e keer), maar omdat mijn man en de Nederlandse vriendin nog niet alles in Praag hadden bezichtigd, gold ook hier: ik ga weer mee, want ik raak nooit uitgekeken op de Loreto, de burcht, de Vitus- en de St. Georgekerk.

Bij het burchtcomplex was een nieuwe tentoonstelling geopend: Het ontstaan van de burcht. Die vind ik toch niet zo interessant. De echte burcht spreekt me meer aan. We dronken natuurlijk weer een biertje op het terras van Obecni Dum en bewonderden het restaurant met al zijn Jugendstil-versieringen. Last but not least luisterden we naar het Requiem van Mozart, dat werd opgevoerd in de Smetanazaal. Al zou de muziek die avond niet mooi zijn geweest (of zoals ik het tegen mijn man zei: Al is de muziek vanavond k...), ik genoot al van de sfeer, de entourage.

Ik kan iedereen aanraden om een muziekvoorstelling in Obecni Dum bij te wonen en eens rond te kijken in de Smetanazaal. Wat betreft de Loretokerk en het bijbehorende museum; weer keek ik daar mijn ogen uit naar de sieraden, de kelken en de monstrans, die voorzien is van duizenden diamanten, afkomstig van de trouwjurk van een koningin, die al snel na haar huwelijk weduwe werd.

Wat dit jaar een heel interessant uitje met de cursisten was - het schijnt heel moeilijk te zijn om daar een afspraak te maken voor een rondleiding - was een bezoek aan het Klementinum, waar o.a. het ‘Tsjechische weer’ wordt gemaakt en waarvandaan je weer een ander prachtig uitzicht op de stad hebt. Ook brachten we een paar gezellige uren door bij de ontzettend aardige vrienden van mijn vriendin. We kunnen elkaar goed begrijpen: half Tsjechisch, half Duits en de rest met handen en voeten.

De familie was kort geleden op vakantie geweest naar Egypte en we kregen natuurlijk heel enthousiaste verhalen hierover te horen. Mijn vriendin kreeg een potje Egyptische wierook om op het graf van haar overleden man Peter, die in Tsjechië begraven is, te branden. Zoals gezegd: Frantisek en Stanislava zijn héél aardige mensen. Vorig jaar hebben we een prima avond met zijn vieren doorgebracht al etend en pratend op het terras van een restaurant in Mala Strana, waar we een schitterend uitzicht over Praag hadden.

Het werd langzaam donker, de verlichting ging overal aan, sprookjesachtig. Nadat we deze keer afscheid hadden genomen en ik al halverwege de trap af was, riep Stanislava (zij is altijd vrolijk en blij, iets wat je niet van elke Tsjech kan zeggen) mij na en gaf mij een cadeautje: een piepklein ‘Maria helpt’-beeldje. Het staat voor altijd op mijn nachtkastje en zo denk ik elke avond even aan Stanislava.

Het huis van deze familie dateert uit de 16e eeuw. Vanuit het raam, heb je uitzicht op de (´s avonds) verlichte burcht. Ik kan me nauwelijks voorstellen, hoeveel generaties mensen er al in dit huis hebben gewoond. Stanislava vertelde, dat er te veel kerken in hun buurt zijn voor zo weinig gelovigen. Hun parochie bestaat slechts uit 12 mensen. Stanislava houdt de kerk schoon, verzorgt de bloemen, etc., maar van 12 mensen komt natuurlijk te weinig geld binnen om een kerk te onderhouden.

Frantisek, die altijd portier in een Praags hotel is geweest, neemt tegenwoordig genoegen met het vrij kleine salaris, dat hij bij Loreto verdient. Hij is niet meer zo jong en wil het wat rustiger aan doen. Gelukkig heeft zijn vrouw nu ook werk gevonden. Na de dood van haar moeder, die zij jarenlang in hun huis heeft verzorgd, kon ze eindelijk buitenshuis gaan werken, zodat er ook voor hen een mogelijkheid is om eens met vakantie te gaan en iets van de wereld te zien.

Op de cursus wordt ook op zaterdagochtend les gegeven. Dit is om te voorkomen, dat je alles, wat je van maandag tot en met vrijdag hebt geleerd, in het weekend weer zou vergeten. Na de zaterdagse les ging ik snel naar huis. Ik kleedde me op en samen gingen we weer op weg, deze keer richting Bertramka, waar we een Mozart- tuinconcert wilden bijwonen. Plotseling stonden we voor de Staropramen-brouwerij, maar, ofschoon een bezoek aan deze brouwerij op ons vakantieplan stond, is het er deze keer niet van gekomen. Je moet altijd nog wat te wensen overhouden!

Eenmaal in deze buurt, is het leven toch een stuk voordeliger dan in Mala Strana of op Starometske Namesti. Dat merk je onmiddellijk als je hier een restaurant binnengaat. Vóór het concert hebben we in een Italiaans restaurant een enorme pizza naar binnen gewerkt. We betaalden hier nog niet de helft van wat op Malostranske Namesti wordt gerekend. En daarna naar Bertramka, altijd weer een belevenis. De entreeprijs was verlaagd (thans Kcs. 250,--), maar er werd geen gratis wijn geserveerd. Dat was toch altijd weer leuk, als in de pauze bij verrassing een wijntje werd aangeboden. De ambiance in de tuin van Bertramka is er niet minder om.

Het schoolreisje op zondag

Met alle cursisten, de juffen en één leraar gingen we met de bus richting Cesky Raj, Mijn man was inmiddels een goede bekende geworden van de studentengroep. Hij mocht ook mee. Op kasteel Homprecht kregen we een rondleiding, uiteraard in het Tsjechisch. Voor de klungels onder ons werd door juf Alena alles naverteld in het Engels.

De lunch werd gebruikt in Detenice, wat een aanrader is. Een vroegere brouwerij - gelegen in het plaatsje Sobotka - die omgebouwd is tot een bourgondisch restaurant. Je krijgt dus geen bestek, maar je eet de carbonade, de kip en de salade gewoon met je ‘vijf geboden’. Gelukkig hadden we van tevoren opgegeven, wat ieder wilde eten, want anders hadden we nu nog in Detenice gezeten. Als je er met zo’n grote groep komt, duurt het wel ´even´, voordat er geserveerd wordt. Het was daar binnen wel lekker koel en er was genoeg te bekijken. Ondanks de bijzonderheid van dit restaurant, was het er goedkoop.

Na Detenice reden we, zoals hierboven reeds gezegd, naar het Cesky Raj, waar men kon kiezen voor lui op een terrasje blijven zitten of een flinke wandeling tussen de rotsblokken maken. Mijn man bleef zitten, maar ik mag graag wat ondernemen. Met Ruth, een Zwitserse vrouw, en met een Duitse man, heb ik het Boheems Paradijs aanschouwd. Na het uitstapje nam mijn vriendin op zondagavond afscheid van de cursus. Zij zou op maandag met de trein naar Bechyne gaan, waar ze de wierook op het graf van haar man ging branden.

Gedurende de tweede week was de cursus zo mogelijk nog zwaarder. 's Maandags wist ik niets meer. Dinsdags ging het wel redelijk, maar de rest van de week bleef het tobben. Op de eerste dag van onze tweede week in Praag, op een maandag dus, wilden mijn man en ik ’s middags Bila Hora bekijken. Toen we het eindelijk hadden gevonden, bleek het geen berg te zijn, maar een park, waarin een museum. Op maandag is bijna alles gesloten, ook dit museum. Jammer. Het blijft op mijn verlanglijstje staan. Om de teleurstelling wat te verzachten, dronken we op een tuinterras daar in de buurt een Becherovka en een biertje voor ouderwetse prijzen: 27 resp. 12 Kcs. De omgeving daar is uitgestorven. Wie wil er nou Bila Hora bekijken? Tsja, buiten het centrum kan je supervoordelig op een terrasje zitten.

De excursie naar Vysehrad ging helaas niet door, omdat – en nu op dinsdag - de kerk en de kazematten gesloten zijn. Alweer jammer. Ik had die kazematten wel eens van binnen willen zien, want daar staan de originele beelden van de Karelsbrug. Wel kregen we nog een rondleiding op het eiland in de Vltava: Kampa.

Het was die dag zo warm, we vielen zowat om van de dorst (hoe is dat mogelijk in Praag?) en streken met de Zwitsers Ruth en Heidi neer op een terras, waar onze dorst gelest kon worden. Helaas merkte mijn man even later, dat hij zijn portemonnaie kwijt was. Persoonlijk denk ik, dat hij hem echt is verloren en dat hij niet het slachtoffer van een beroving is geworden. Gelukkig zat er alleen wat geld in en geen waardevolle papieren of pasjes. Maar voor 1200 kronen kan je toch aardig wat biertjes kopen. Nogmaals jammer!

Het afscheidsdiner van de cursus op donderdag was niet zo intiem als de voorgaande jaren in restaurant Marketa, want we waren met te veel mensen. Pas toen een grote groep Chinezen of Japanners na 2 uur uit dezelfde zaal, waar wij zaten, waren vertrokken, werd het toch nog gezellig. Mike en Dieter voerden nog een fraai toneelstukje op: In de metro hangen - net als in Rotterdam - gedichten. Een van deze gedichten heet: het huwelijkscompromis, geschreven door Jitka Weinberga.Men had dit gedicht als sketch voor 1 heer en 1 dame uitgewerkt, waarbij Dieter DE HOOFDROL speelde. Hij kwam op, als huisvrouw verkleed, met een schort voort en een hoofddoek omgeknoopt. Ik hou normaal niet zo van verklede mannen, maar dit was zo leuk.

Al het lesgevend personeel werd in het zonnetje gezet en kreeg cadeautjes van de leerlingen. Juf Alena kreeg van Elga een keramiek cadeautje, omdat het haar naamdag was (12 augustus) en Hollandse Anneke kreeg spelend op de guitaar de stemming erin. Omdat Eva ook aanwezig was, werden alle liedjes, die we inmiddels van haar hebben geleerd, nogmaals luidkeels meegezongen.

Eva is de muziekjuf van de cursus (zie ook het reisverslag van 2002), die ons elk jaar weer op diverse ‘punten’ laat genieten. Ze kon zo weggelopen zijn van de Keileweg in Rotterdam (hopelijk kan ze geen Nederlands lezen!), maar ze heeft een mooie stem en krijgt de hele groep ook altijd weer aan het zingen. De Tsjechische volksliedjes, bekend bij alle juffen, zijn voor ons nogal sprookjesachtig en hebben meestal een happy end. Ondanks dat we in het restaurant in de gewelven zaten (maar niet echt onder de grond), was het er erg warm/benauwd. Ik hoop, dat we een volgende keer weer bij Marketa terecht kunnen.

Ik praat c.q. schrijf nu, alsof ik volgend jaar zeker weer bij zal zijn. Ik wil wel, maar het is nog ver weg.

Op vrijdag 13/8 werden de certificaten uitgereikt. De studenten Mike, Paul, Wolfgang, Gudrun, Dieter en nog een paar Duitse cursisten, die ik nog niet van naam ken, kregen van Elga een cadeautje, omdat ze al zo lang b.v. meer dan 5 jaar bij de club waren. We bedankten onze juffen; dat konden we natuurlijk in het Tsjechisch doen. We hadden in 14 dagen af en toe erg moeten afzien, maar waren allemaal heel wat verder gekomen met onze kennis van de Tsjechische taal en vooral, we hadden meer lef gekregen om in winkels en restaurants de mensen in hun eigen taal aan te spreken. Daarna nam iedereen afscheid met de wens elkaar volgend jaar weer gezond terug te zien.

Omdat we op de tweede vrijdag toch vroeg klaar zijn, wilde ik natuurlijk nog even de stad in. In één van de grote boekenwinkels op Vaclavske Namesti vroeg ik, of ze videobanden verkochten. Een zeer behulpzame verkoper wees mij in het Tsjechisch de weg: op de hoek van Vaclavske Namesti en Mustek is een passage. In de passage is een winkel, genaamd Bon Ton. Daar verkopen ze alle mogelijke cd’s en video’s (ik geloof zelfs ook dvd’s), originele tsjechische en vertaalde Amerikaanse films. Ik kocht daar de film Rok d’Abla voor 199 kronen en voor iets meer: Skrivanci na niti. De laatstgenoemde, zeer indrukwekkende, film heb ik enkele maanden geleden al eens in Delft gezien. Ik vond hem zo mooi, dat ik hem nog wel eens wil bekijken.

Nadat we als afscheid van Praag nog een biertje hadden gedronken op het terras van Obecni Dum, wilden we ook nog wel wat eten. In de buurt van ons ‘eigen’ huis gingen we een hospoda binnen. We hebben er voortreffelijk gegeten. En er stond ons daar nog een verrassing te wachten: er werd een groot t.v.-scherm naar beneden werd getrokken en wij waren getuige van de opening van de Olympische Spelen. Nadat we de volgende dag de sleutel van het appartement aan de buurvrouw hadden overhandigd, zijn we via Melnik, waar het stortregende (Praag voorbij en het mooie weer was ook gelijk voorbij) naar Spindleruv Mlyn gereden, waar mijn Tsjechische vriendin natuurlijk een kamer in haar mooie pension Fuka had vrijgehouden. Het was goed om haar en haar familie weer te zien.

Vanuit Spindleruv Mlyn hebben we kasteel, of zo je wilt, ziekenhuis Kuks bezocht, waar we meeliepen met de rondleiding en later in de tuin in een heerlijk zonnetje hebben gewandeld. Het kasteel ligt tussen Dvur Kralove en Hradec Kralove. Erg mooi vond ik hier de beeldengalerij met alle deugden en ondeugden. Ofschoon mijn man een hekel heeft aan bergwandelen (vooral bergop), hebben we toch 2 wandelingen gemaakt: op maandag met de stadsbus de bergen van Spindleruv Mlyn in (tot aan Spindlerovka Bouda), waar het boven nogal koud en erg windering was. Lopend naar beneden kwamen bij Penzion Bruk, waar mijn man achterover viel van bewondering voor het fraaie interieur van dit pension. Zo mooi en zo onvoorstelbaar rustig gelegen.

De tweede bergwandeling ging met de Medvedinlift naar boven en vandaar lopend naar de Pramen Labe. Daar was ik ooit al eens geweest, zo´n 25 jaar geleden. Nu verbaasde ik me over de drukte. Het leek de Kalverstraat wel. Iedereen was op weg naar de Bron en de Poolse grens. In januari jl. had ik mijn Tsjechische vriendin al beloofd, dat we ter ere van ons huwelijksfeest ook met haar uit eten zouden gaan. We kozen voor restaurant Bedriska (of is het nou Bedrisko), waar we super de luxe en chique hebben gedineerd.

Na Spindleruv Mlyn reden we naar een deel van Tsjechië, dat we nog nooit hadden bezocht. Via Hradec Kralove naar Ivancice. Als ik schrijf ´via´, betekent dat, dat wij er langs reden. Inmiddels heb ik het advies gekregen om Hradec Kralove een eerstvolgend verblijf in Tsjechië, zeker eens uitgebreid te bezoeken.

Ivancice is de geboorteplaats van de wereldberoemde art nouveau schilder Alfons Mucha. Van Spindleruv Mlyn naar Ivancice, daar rijd je ongeveer een dag over. We moesten er ook nog een bed zien te vinden, maar gelukkig hing er een bord aan een paal: Penzion Princ. Dit bord hebben we gevolgd, kwamen het nog 6 keer tegen en toen hadden we een leuk pension voor Kcs 900,--, inclusief ontbijt. De eigenaar, die eruit zag als een echte prins met lang grijs haar, dat de volgende morgen in een staartje was gebonden, bood ons een stoel op het terras en een biertje aan. 's Avonds hebben we er nog een paar gedronken, deze waren uiteraard voor onze eigen rekening: totaal Kcs 90,-. Dat zijn nog eens aantrekkelijke prijzen. Kom daar in Nederland of in Oostenrijk eens om.

Toen we de stad in gingen om wat te eten, was het er uitgestorven, maar we vonden een typisch Oost-Europees restaurant, waar we goed hebben gegeten, maar zowat flauw vielen van de hitte. Het was die dag weer zo verschrikkelijk heet, benauwd. Van airco had men daar nog nooit gehoord.

Weer teruggekeerd op het terras van de prins, vertelde hij, dat hij landbouwingenieur was, enkele keren in Nederland was geweest en in de communistische tijd veel nare dingen had meegemaakt. Hij was destijds natuurlijk tegen en dan kon je een goede baan wel vergeten. Hij vertelde en gaf ons informatie over Alfons Mucha en Vladimir Mensik, een bekend (?) Tsjechisch acteur, cabaretier, die ook in Ivancice was geboren.

Mensik moet iemand geweest zijn als Wim Kan in Nederland. Hij praatte ook het Oude Jaar uit en het Nieuwe Jaar in. Ook vertelde de prins, dat er in Ivancice een tentoonstelling over de levensloop van Mucha en Mensik te zien was en verschafte ons gelijk de info over openingstijden, enz. Achteraf hoorden we, dat we in Penzion Princ ook hadden kunnen dineren. Dat zou misschien wel zo leuk geweest zijn.

De volgende morgen bleek Ivancice een levendig stadje te zijn, met aardige winkels (zie later), een markt en natuurlijk de interessante tentoonstelling over de levensloop van Mucha. Mensik hebben we niet bezichtigd. Ik kocht in Ivancice nog een tafelkleed met origineel Tsjechisch decor voor de enorme prijs van Kcs 183,--Ik had er wel 4 willen kopen, maar ja, je kan niet alles hebben. De dooie winkels (3 artikelen in de etalage!) van de vorige avond, waren veranderd in winkels met een behoorlijke keus.

Na Ivancice reden we naar Moravsky Krumlov (ca. 15 km van Ivancice), waar we nog op tijd waren om tot 12 uur (lunchpauze van 12 tot 1) de tentoonstelling HET SLAVISCH EPOS, geschilderd door Mucha, te bewonderen. Als je van Mucha houdt, mag je deze tentoonstelling beslist niet missen. Het Slavisch Epos bestaat uit 20 schilderijen, waarvan de meeste zo'n 8 x 6 m zijn. Toch had ik deze tentoonstelling in een wat langzamer tempo willen bekijken. Maar het was: of in 5 kwartier, of wachten tot ze om 13.00 uur weer open gingen. Het kasteel, waarin dit wordt tentoongesteld, is wel heel erg oud, slecht onderhouden en vervallen.

Dat zou wel een beetje opgeknapt moeten worden, zeker aan de buitenkant. Achteraf heb ik een beetje spijt, dat we niet nog een dag in het Princ-pension zijn gebleven. Dan had ik ook nog wat meer Tsjechisch kunnen praten. Maar we gingen weer op weg, nu naar Trebon. Via een soort Bundesstrasse, die heel rustig was (gelukkig geen boerenkarren voor ons), reden we o.a. langs het bekende, beruchte Atoomkraftwerk Temelin. 8 grote koeltorens staan daar. Die boezemen je ontzag in. De week erna bleek er weer eens een lekkage te zijn in één van de torens. De Oostenrijkers zijn er doodsbang van.

In Trebon even rondgelopen, kopje koffie gedronken en weer verder. Het was die dag druilerig, opeens erg kil weer. Daarna reden we naar Bechyne, waar weinig plaats was in de herberg, omdat er een muziekavond op het kasteel was. Zodoende hebben we in Hotel Panska geslapen, wat het dubbele kostte van de avond ervoor in Ivancice. Alleen al het parkeren van de auto binnen het hek van het hotel kostte Kcs 99,-.

We hebben wel lekker gegeten en gezellig nagetafeld in het restaurantje op de markt, dat ik nog kende van een eerder bezoek aan Bechyn. Nu hebben we er zelfs gedanst. We werden uitgedaagd door een paar jonge Tsjechische vrouwen, die daar samen gingen dansen. Eén vrouw was met haar man, maar die was niet in voor een dansje. Mijn man en ik hebben geshowd, dat wij het nog niet verleerd zijn. We hebben elkaar ooit op de dansvloer leren kennen! Al met al toch leuk.

In hotel Panska werd de volgende ochtend het ontbijt geserveerd door een jongeman. Er was ruim voldoende brood, worst, kaas, jam, honing etc., maar geen bordje. Toen wij hierom vroegen, keek de jongeman, alsof hij water zag branden. Zijn wij zo verwend, dat we van een bord eten, of is het in Zuid-Tsjechie de gewoonte om van het tafelkleed te eten? Ons laatste bezoek was aan Hute (een gehucht met een aantal grote chalupa’s, dat deel uitmaakt van Bechyne).

We zouden daar een vriendin van mijn vriendin bezoeken. Ik had er vorig jaar een paar dagen gelogeerd en wilde mijn man het prachtige huis aan, alsmede het schitterende uitzicht over de rivier Luznice laten zien. Volgens info was de brug over de Luznice buiten gebruik. Na de overstroming van 2 jaar geleden was de brug nl. echt aan vervanging toe.

Eén van de dansvrouwen had ons verteld, dat de nieuwe brug inmiddels klaar was, maar dat had zij dus gedroomd. We hebben uiteindelijk Hute wel gevonden, maar moesten er ettelijke kilometers voor omrijden.De vriendin van de vriendin was niet thuis. Maar aan de mensen, die er nu tijdelijk verbleven, kon ik in het Tsjechisch vertellen, wie ik was en dat ik hier al eens gelogeerd had. Mijn man heeft het prachtige huis en het uitzicht slechts op afstand kunnen waarnemen.

De laatste stad, die wij in Tsjechië aandeden, was Cesky Krumlov: oud, mooi, maar wel erg toeristisch. Toch wil ik er nog wel eens terugkomen om een en ander te bezichtigen. Door het druilerige weer en de plannen die voor de rest van deze dag nog op het programma stonden, hebben we hier onze reis door Tsjechië beëindigd. Na een blik op het zeer natte Lipnomeer, was Tsjechië voor dit jaar verleden tijd. Maar mijn plan voor een volgend jaar is al gemaakt.

Punt 1: ik wil zeker terug naar de lessen van Elga Cechova aan de Kajetanka. Ik ben inmiddels alweer druk bezig om alles wat ik de afgelopen weken heb geleerd, in mijn hoofd vast te houden

Punt 2: ik heb mijn Tsjechische vriendin Alena gevraagd, of ik haar appartement in Cerny Most gedurende  3 à 4 maanden kan huren. Ik hoop, dat het snel weer beschikbaar is. Ik wil een poosje in Praag wonen, omdat ik het een fantastische stad vind, omdat ik vast nog meer bezienswaardigheden zal vinden en vooral om goed Tsjechisch te leren spreken.

Het is een lang verhaal geworden. Ik had natuurlijk kunnen schrijven: ik ging naar de cursus bij Elga in Praag, op bezoek bij mijn Tsjechische vriendin Alena in Spindleruv Mlyn en we bezochten 2 Mucha-tentoontellingen in Ivancice en Moravsky Krumlov. Maar jullie willen graag een reisverslag en dat kan je van mij krijgen.

Veel leesplezier. Je krijgt vast weer zin om Tsjechie te bezoeken.
 
P.S.

De carka’s en haceks moet je er zelf maar bij denken. Mijn computer kent ze wel, maar als ik de tekst knip en plak naar e-mail, gaat er van alles mis met de leestekens.