Tsjechie.nl - Een en al oor

Bijna alles doe ik hier lopend. Ik voel me zeer bevoorrecht om zo heerlijk dichtbij het centrum te wonen. Vanuit mijn tuin loop je zo over het oude mijnwerkerspad, even langs het riviertje Vrchlice en de St. Barbora kathedraal en je bent in het centrum. Het laatste stukje is vals plat. Maar met al het moois om je heen sta je er niet bij stil. Uitkomend in de Baborska straat heeft het vakantiegevoel mij alweer snel te pakken. Na al die jaren is het nog steeds een heerlijk gevoel.

Eerst maar eens langs Romario. Eigenlijk heet hij Roman. Maar vanaf het begin noem ik hem Romario. Romario heeft hier een koffiebar, het zogenoemde Bluescafé, waar hij ook Lp’ s en cd’ s verkoopt. Hij heeft echt verstand van muziek. Alles over blues, rock en jazz heeft zijn interesse. Als er Nederlandse gasten zijn draait hij steevast een Nederlandse groep. Hij draait wel het oudere werk, zoals Shocking Blue of Cuby and the Blizzards. Johan Derksen zou zich hier thuis voelen. Ook wat de haardracht betreft.

Via internet had ik gezien dat Laco Deczi ‘s avonds optreedt in het Bluescafé. Helaas was het uitverkocht. Dat kan eigenlijk ook niet anders want er kunnen maar 35 personen naar binnen bij een concert.  Maar ja, vragen kan altijd bij Romario.

Zoals verwacht is zijn antwoord bohuzel (helaas). Maar zijn vrouw kijkt hem aan en er vindt kort overleg plaats. Op zijn vraag ‘Hoeveel mensen?’ antwoord ik: ‘Alleen voor mijzelf’. En het kaartje is binnen. ’ s Avonds kom ik ruim op tijd aan. Ik krijg mijn stoel toegewezen en denk, laat het maar beginnen! Aan het tafeltje naast mij gaan 2 echtparen zitten die ik hier ook regelmatig tegenkom.

De ruimte raakte langzamerhand vol. Het heeft veel wat weg van een huiskamer: knus en gezellig. De artiesten maken zich klaar. Laco Deczi heeft zijn trompet al in de hand. Hij praat nog wat met de aanwezige gasten. Mijn buurman vertelt me dat Deczi al 72 jaar is en sinds de jaren ’60 in New York woont. Daar speelt hij nog steeds voor volle zalen.

Wanneer het concert begint zit iedereen rustig op zijn stoel. Dat is gebruikelijk onder de Tsjechen. Ze genieten op hun manier en komen daarbij niet gauw van hun stoel af. Maar de zanger en mondharmonicaspeler nemen hier geen genoegen mee. Als een rasechte Amerikaan zorgen ze dat het dak eraf gaat. We krijgen geen rust meer. Na de pauze zit niemand meer.

Na afloop kom ik in gesprek met Laco Deczi. Hij vertelt mij over zijn vlucht uit Praag in de jaren ’60 en hoe het hem is vergaan in New York. Ondertussen maakt hij een tekening in een boek die ik van hem koop. Hij is namelijk ook kunstenaar. Het spelen is nog steeds zijn lust en zijn leven. Ook het samenwerken met jonge Tsjechische muzikanten geeft hem veel plezier. En daar heb ik deze avond van genoten.

Een week later krijg ik last van mijn oor. Zoals gewoonlijk denk je: het gaat wel over. Uiteindelijk bel ik mijn huisarts. Van haar mag ik gelijk door naar het ziekenhuis. En zo zit ik in de wachtkamer bij de KNO arts. Wanneer ik later naar binnen ga zie ik mijn tafelgenoot: het is Laco Deczi! Hij blijkt dus KNO arts te wezen. We praten wat over het prachtige concert. Gelukkig valt het allemaal mee. Ik krijg naast de medicijnen ook zijn privé nummer mee. Altijd makkelijk. Nu is alles weer in orde. En kan ik zeggen dat ik weer één en al oor ben.