Tsjechie.nl - Dansweekend in Tsjechie

Ik dans al jaren bij de volksdansgroep Lidagroz [Liemers Dansgroep Zevenaar]. Ik zat daar bij de demonstratiegroep die geregeld optredens verzorgden. Wij waren uitgenodigd door de groep JARO uit Ustí Nad Orlicí in Tsjechië om daar deel te nemen aan een folkloristisch festival in Dolní Cermná, in het weekend van 25 t/m 27 juni 1999. Dolní Cermná ligt op 1000 km reizen van Zevenaar. Attie en haar man Gijs [onze fotograaf] waren donderdag 24 juni vroeg al vertrokken.

Zij zouden na het festival nog een week in Tsjechië blijven. Attie zou contact zoeken met Petr Ryba, onze contactpersoon daar. Bovendien zou ze flessen water en andere lekkernijen kopen. Dit was bedoeld voor het hele weekend zodat we niet meteen boodschappen moesten gaan doen. We konden ook niet zo veel meenemen. Ik was blij dat dit zo geregeld was. Jeroen en Ellen gingen met de auto, zij namen de kostuums en de apparatuur mee. Zij vertrokken donderdag avond om 23.00 uur. Jan, Yvonne, Greet en Marion vertrokken vrijdagmorgen om 5.00 uur met de auto. Marian, Ali, Peter, Wil en ik gingen met de trein. De trein naar Praag vertrok donderdagavond om 19.04 uit Arnhem.

Ik beschrijf nu mijn belevenissen gedurende dit weekend. Dagen van tevoren was ik al bezig om de spulletjes bij elkaar te pakken. Het voelde weer net zo als toen ik vroeger op schoolreisje ging. Eindelijk brak de grote dag aan. Peter, Marian en Ali zouden al in Arnhem opstappen. Wil en ik werden door Kees naar het station in Emmerich gebracht. We waren daar natuurlijk veel te vroeg en wachtte vol ongeduld op de trein.

Toen de trein arriveerde hoorden we gauw genoeg waar we in moesten stappen, Peter, Ali en Marian hingen al uit het raam van de trein te gillen. We hadden een slaapcouchet besproken en er stond een gastvrouw ons op te wachten. Zij vertelde ons dat we een medepassagier erbij kregen in Frankfurt am Main om 23.00 uur die avond. Er stond van alles voor ons klaar, water, jus d'orange en pinda's. Zij vertelde ons dat we om 7.00 uur gewekt werden en dan ook een ontbijt kregen. Dit alles was bij de prijs inbegrepen. Dit was een leuke verrassing, want de man op het station in Emmerich had dit niet aan Wil verteld. Wij hadden zelf al een goede voorraad meegenomen, maar dat zou evengoed wel opkomen.

Na een poosje treinen hebben we koffie en thee besteld. Marian had wat lekkers meegenomen voor bij de koffie. We zaten zeer comfortabel en hadden het prima naar onze zin. We hadden wijn en andere drank meegenomen. In de loop van de avond werd de fles wijn opengetrokken en leeg gedronken. Om 23.00 uur kwam onze medepassagier erbij.

Het zal je maar gebeuren als eenling tussen zo'n groep. Maar ze paste zich prima aan. Ze zat haar voet te masseren en Marian probeerde een gesprek met haar aan te knopen. Het was een jong meisje uit Brazilië, die als au-pair in Duitsland werkte. Ze ging even een weekendje naar Praag, waar haar vriend woonde. Tijdens dit gesprek moest Marian haar voet omhoog doen, ze zou deze wel eens lekker masseren. Ze moest en ze zou die voeten masseren. Iedereen kreeg een voetmassage, alleen Peter niet. Maar die wilde ook niet.

Rond 1.00 uur gingen we naar bed. Ali en Marian deden pogingen om de bedden op te maken in de krappe ruimte. Er waren links drie bedden boven elkaar en drie bedden aan de andere wand. Het was zo krap dat je niet op bed kon zitten. We vonden ook nog een trap om bij de bovenste bedden te komen. We besloten dat daar  degene moest slapen die er 's nachts niet uit hoefde voor een sanitaire stop. Dat werd Peter en het Braziliaanse meisje. Ali en Marian sliepen daaronder en Wil en ik onderin, omdat wij vaker naar het toilet moesten. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan, maar wel veel het toilet bezocht.

Heb je wel eens boven een wc bril gehangen in een schuddende trein? Nou het is een kunst apart. Maar oefening baart kunst. Wil en Marian hebben ook geen oog dicht gedaan, maar de anderen hebben ondanks het geschud toch lekker geslapen. De trein stopte ook nog verscheidene keren en dan werd er midden in de nacht op het perron omgeroepen dat de trein weer ging vertrekken, of er kwamen weer nieuwe passagiers bij zodat iedereen weer wakker was. Zo ging dat een paar keer. Om 3.30 uur tikte de douane op de ramen voor paspoort controle.

De gastvrouw had al gezegd dat het er zeer onvriendelijk aan toe ging en dat wij onze paspoorten bij de hand moesten houden. Ze tikten tegen de ruiten en deden de deur open en het grote licht aan en schreeuwden "Pasport!". Wij met onze duffe koppen die dingen laten zien. Licht uit en weg waren ze weer. Nog geen minuut later weer getik, weer de deur open en het grote licht aan. Marian zei in haar beste Duits dat we de paspoorten al hadden laten zien. Brult die man zeer humeurig "Again!". Het bleek dat de eerste controle door de Duitse douane was en de tweede controle door de Tsjechische douane. Wij helemaal in een deuk natuurlijk, maar pas toen die engerds weg waren.

Vervolgens deden we weer een poging om wat te slapen, maar die bedden waren wat krap. Je kon met je rug tegen de muur liggen of op je rug. Op mijn rug liggen was een aparte ervaring want mijn buik had een ander ritme dan de trein, dus toch maar weer gauw op mijn zij. Als de trein een bocht nam dan gleed je langzaam naar boven en bij de andere bocht gleed je weer naar beneden.

Wanneer de trein ging afremmen had je het gevoel dat je uit bed gleed. Ik heb het die nacht erg druk gehad, mijn rug was de volgende ochtend helemaal beurs. We sukkelden zo de nacht door tot halfzeven. De meeste van ons waren toen wakker of waren blij dat het ochtend was. Toen iedereen uit bed was, maakten we de banken weer snel in orde, zodat we lekker konden zitten. Om zeven uur kregen we een heerlijk ontbijt met thee of koffie.

Op vrijdag 25 juni kwamen we om 8.10 uur in Praag aan en we wilden voor een paar uur Praag bekijken. Op het station moesten we daarom eerst een depot zoeken waar we onze tassen kwijt konden. De tassen waren namelijk zo zwaar dat we ze niet door Praag wilden sjouwen. Gelukkig hadden we het depot snel gevonden. Nu moesten we ook nog een informatie balie vinden, waar ze ons de vertrektijden van de trein naar Ustí Nad Orlicí konden geven.

Nadat we alles geregeld hadden gingen we de stad in. We wilden naar de oude stad en zochten een taxi. Nee, toch eerst maar met de metro, maar van het kaartjes apparaat snapten we helemaal niks. Dan de bus? Nee die konden we niet vinden. Tsjechisch is echt niet te ontcijferen. Inmiddels hadden we al flink wat rondgelopen. Dus toch maar een taxi. Wij liepen naar een taxichauffeur toe en vroegen hoe duur de rit was. We moesten met twee taxi's en iedere taxi kostte 800 kronen, dit is rond ƒ 45, --, dit accepteerden we niet en we liepen weg. Even later komt die taxichauffeur achter ons aanlopen. We mochten toch met één taxi maar dan zou het 1000 kronen kosten. Dat vonden we nog te duur. Achteraf maar goed ook, het bleek dat het slechts 10 minuten lopen was naar de binnenstad.

In de stad moesten we een bank of pinautomaat zoeken, want Ali en Marian wilden nog geld pinnen. Daarna hebben we eerst lekker een bakje koffie gedronken op een terras midden op een groot plein, waar een aantal prachtige gebouwen te zien waren. We zijn nergens in geweest, maar we hebben rondgelopen in de oude stad en in de joodse wijk. We zijn een brug overgelopen naar de burcht, waar we niet naartoe zijn geweest, want dat was te ver. Op de brug terug naar de stad waren allemaal schilders en andere kunstenaars die hun werk lieten zien en verkochten. Uiteindelijk hebben we ongeveer drie uur door de stad geslenterd en om twaalf uur vonden we een restaurantje. Het zag er prima uit, het was er schoon, maar het was nog erg stil. We hebben daar heerlijk gegeten, voor maar 24 gulden per persoon.

Na het eten hebben we weer wat rond gelopen. We wilden de bijzondere klok zien op dat grote plein, waar we eerst koffie hadden gedronken.  Maar konden dit plein niet meer vinden. Na ruim een uur lopen en zoeken waren we toch nog op tijd om de klok van drie uur te kunnen horen slaan. We gingen lekker op een terrasje zitten en bestelden wat te drinken. Het zou iets héél bijzonders zijn, 's morgens stonden er ook al heel veel mensen naar te kijken. Nou! wij wachten. De klok sloeg drie keer, de deurtjes erboven gingen open en er kwamen allerlei poppetjes voor het raam voorbij. Een andere pop sloeg op een belletje en dat was het. Wauw! en er stonden horden mensen naar dit evenement te kijken. Ik had zoiets van, was dat het nu!

We zochten eerst een toilet op en liepen daarna naar het station om de trein van 16.22 uur naar Ustí Nad Orlicí te halen. Eerst gingen we onze tassen weer ophalen van het depot wat ik zou betalen. Ik zat namelijk te verkondigen dat ik mijn geld aan de straatstenen niet kwijt raakte, want elke keer was er iemand anders die de koffie betaalde. Dus ik was blij dat ik het depot mocht betalen. Het station zelf was een akelig onderkomen. Er waren veel zwervers en veel zigeunerachtige figuren, dat maakt het gevoel van onveiligheid alleen maar groter. We waren blij dat we naar de treinen konden. Er was een zwerver die zo zat was als een deur, stonk een meter of drie om zich heen naar poep. Met een grote boog liepen om die man heen. Eigenlijk was het heel trieste situatie.

We moesten nog even wachten, want een half uur van tevoren weten ze pas van welk perron de trein vertrekt. Dit wordt dan medegedeeld op een heel groot bord. Waar het natuurlijk erg druk was, want iedereen stond te wachten van welk perron hun trein zou vertrekken. Toen het perron bekend was waar onze trein aankwam, konden we naar de trein lopen.

De trein kwam net aan, het was erg druk en we liepen nog wat naar voren voordat wij in konden stappen. Peter en Wil liepen als eerste naar binnen, tussen door schoten nog een paar jongens. Ik, Ali en Marian gingen vervolgens naar binnen. Komen die drie jongens weer terug. Ze zeiden dat het vol was en deden erg paniekerig, alsof de trein elk moment weer kon gaan vertrekken. Ze drukten mij tegen de wand van het gangetje en ik kon geen kant op. Het was er zo krap, bovendien had ik mijn rugzak om en de grote tas om mijn schouder. Ik liep te schreeuwen als een mager speenvarken, van "doe normaal stelletje idioten" en vele andere scheldwoorden. Maar dat verstonden ze natuurlijk niet. Marian en Ali stonden door die drukte weer buiten op het perron.

Opeens gingen ze de eerste klas in en liepen verder. Nu kon ik ook verder lopen en Ali en Marian kwamen achter mij aan. Peter snapte al niet waar ze het over hadden, het was helemaal niet druk in de trein. Maar toen we een plekje hadden gevonden, zag ik dat mijn heuptas openstond en dat mijn portemonnee gestolen was. Hevig verontwaardigd en boos was ik. Op dat moment voelde ik me behoorlijk kwetsbaar, want als ik met Kees was geweest was dit nooit gebeurd. Waarschijnlijk hadden ze ons uitgezocht om te beroven. Je kan het niet voorkomen. Ik baalde er stevig van, weg geld en weg giropas.

Had ik maar niet moeten verkondigen dat ik mijn geld aan de straatstenen niet kwijt raakte. Dit was natuurlijk de goden verzoeken. Gelukkig zat mijn paspoort nog wel in mijn heuptas. Ondertussen was de trein gaan rijden en de medepassagiers keken zeer verongelijkt, volgens Marian was die vrouw waar ze naast zat erg boos, want er kwam natuurlijk een kippenhok binnen in verband met die diefstal. En ze was net zo lekker rustig aan het lezen. Ze kroop steeds dichter tegen het raam aan. Uiteindelijk hebben we er alleen maar lol over gehad. Na een poosje werd iedereen wat rustiger.

De trein moest halverwege de reis op andere treinen wachten, want het spoor ging over op enkel spoor. Hierdoor hadden we een flinke vertraging van drie kwartier. Om 19.00 uur kwamen we in Ustí Nad Orlicí aan. Tot onze verbazing stonden daar Jan en Yvonne, Marian en Greet ons op te wachten, wat natuurlijk hartstikke leuk was. Maar het bleek ook noodzakelijk te zijn, want Jan was het briefje vergeten waar ze moesten zijn en had Kees opgebeld naar Nederland. Die had Jan verteld dat we om 19.00 uur opgehaald werden van het station in Ustí Nad Orlicí en dat was toevallig ook de plaats waar Jan naar Kees belde.

Al vlug zagen we Petr en nog iemand eraan komen. Dit bleek de burgemeester van het stadje Dolní Cermná te zijn. Voordat we weggingen, moesten we eerst weten hoe laat de trein zondag weer naar Praag ging. En toen konden we rijden. De burgemeester had er stevig de vaart in. Hij spoot weg. Petr Ryba reed gelukkig wat rustiger zodat Jan ons nog kon volgen. In Dolní Cermná aangekomen gingen we eerst kijken of er al mensen bij de kerk waren. We hadden afgesproken om daar te verzamelen. Daar stond Jeroen zijn auto, maar geen Jeroen en Ellen, want die waren al door Attie en Gijs opgehaald en naar de camping gebracht. Wij dus naar de camping. Ellen en Jeroen hadden flink lopen dwalen voordat ze het plaatsje gevonden hadden. Ellen was kapot, ze zag er akelig en moe uit.

Gezamenlijk zijn we naar ons onderkomen gebracht om de tassen op de kamers te brengen. Daarna konden we nog eten, want ze hadden toch nog een warme maaltijd voor ons bewaard. De maaltijd bestond uit aardappelen, knoflookgehakt en lekkere zoetzure rauwkost met zoete limonade. Ze schepten het bord vol alsof we uitgehongerd waren.

Na het eten gingen we weer terug naar ons onderkomen. We hadden vier slaapkamers. Waarvan één als gezamenlijke kamer. Zodat er mensen die nog niet naar bed wilden nog wat konden nabomen. Het zag er allemaal goed uit. Er waren twee douches en twee toiletten. Ruim voldoende voor ons. Ellen is lekker naar bed gegaan en knapte zienderogen weer op. 's Avonds hebben we nog even lekker nagebabbeld over de reis en iedereen lag vroeg in bed, want om zeven uur de volgende dag liep de wekker weer af.

Zaterdag 26 juni 1999

We moesten vroeg op, want het ontbijt was tussen 8.00 en 8.30 uur. Bovendien moesten we om 10.00 klaar zijn voor een optreden in Lanškroun, een plaatsje ongeveer 10 kilometer verderop.
We waren allemaal op tijd wakker voor het ontbijt en hadden ons al opgemaakt voor het optreden. Toen we weggingen om te ontbijten konden we elke slaapkamer afzonderlijk afsluiten. Ik had de buitenste deur ook op slot gedaan, omdat daar de kostuums hingen. Bij het ontbijt hadden we heerlijke broodjes en kaas, smeerworst en vieze zoete thee, die verdacht veel op de warme limonade leek. Wij probeerden om die broodjes open te snijden en daar de kaas en worst tussen te stoppen, dat lukte niet zo erg. Wij gluurden even om ons heen hoe de Tsjechen dit deden. Nou heel simpel, je smeer het gewoon aan de onderkant van je broodje. Je moet er maar opkomen.

Teruggekomen van het ontbijt kregen we die buitenste deur niet meer open. Bellen kon ook niet, want de telefoon en het telefoonnummer van Petr Ryba lagen nog binnen. Daar stond de hele groep dan. Balen was dat. Attie en ik gingen op zoek naar Petr Ryba, maar er was nog geen leven op het veld waar het festival was en er liep nog niemand op straat. Dus liepen wij weer terug. Inmiddels had Peter de deur wel open gekregen, gelukkig maar. Wij gingen ons gauw verkleden en trokken onze mooie kleurrijke Nederlandse kostuums aan. Om kwart voor tien kwam Petr Ryba ons op halen om ons naar Lanškroun te brengen, maar er moest nog een auto bijkomen. Dit kostte nog wat tijd. Gelukkig reed de burgemeester niet.

In Lanškroun aangekomen was er nog geen publiek, en besloot de organisatie dat we met z'n allen in optocht door het stadje moesten lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Elke groep had zijn eigen orkest en kon liedjes zingen. Jammer genoeg hadden wij dat niet. We hebben wel even spontaan Riepe Gaste en de Boanopstekker gezongen en gedanst, maar de tekst was niet helemaal bekend. Het publiek vond het toch wel leuk. Maar het voelde een beetje raar. Bovendien zijn die liedjes van ons niet zo leuk om te zingen. Misschien kunnen we de volgende keer iemand charteren die accordeon speelt, dan ben je al uit de brand en heb je in ieder geval live muziek, naast de muziekbandjes. Uiteindelijk is er toch wat publiek op afgekomen en hebben alle vier de groepen opgetreden. Onze choreografie Nederlands 1, [karretje] werd erg goed ontvangen, het publiek was erg enthousiast.

Tegen twaalf uur moesten we weer terug naar Dolní Cermná voor het middageten. We konden nu terug rijden met een bus van een andere groep. Volgens mij was dit een groep uit Slowakije. Jan ging met eigen vervoer terug en Jeroen en Ellen ook, maar die waren weer verdwaald. Ellen baalde stevig en liet het ons wel weten. Prima, moeten we ook maar op elkaar wachten. Samen uit, samen thuis.

We kregen als middageten rijst met kip en rauwkostsalade met zoete limonade. Het smaakte prima. We moesten alleen nog even het Renaissance en Nederlands 2 doorlopen. We waren die middags vrij. Iedereen was moe en enkelen gingen even slapen. Wil was 's ochtends al niet lekker geworden van onze deodorants en parfums. Ze heeft een geur allergie wat erg lastig voor haar was. Ze ging met Jan mee om boodschappen te doen en kwam doodziek terug. Ze had migraine van al die luchtjes gekregen. Ze is toen maar naar bed gegaan. Maar de boodschappen waren niet gelukt, want na 10.30 uur is alles dicht op zaterdag. Wisten wij veel. Nu hadden wij treinreizigers een probleem, want we hadden geen eten voor de terugreis kunnen kopen.

Iedere deelnemende groep had een officiële uitnodiging gekregen van de burgemeester van Dolní Cermná. Van elke groep moest een delegatie aanwezig zijn. Yvonne, Peter en ik gingen gekleed in onze nette Nederlandse zondagse kleding. Elke gast was keurig in pak, ook de burgemeester. Wat een gedaanteverwisseling was dat, hij droeg vrijdag een aftandse spijkerbroek met bretels. Hij zag er nu geweldig uit, in pak met vooral die sandalen die hij aan had, een prachtgezicht was dat. Er waren allerlei lekkere hapjes en drankjes klaargezet. Alles zag er heerlijk en verzorgt uit.

Wij mochten met ons drieën lekker eten en drinken en de rest van de groep had niets, een beetje gênant vond ik het wel. Er werden officiële toespraken gehouden, waar wij geen barst van verstonden. Er werden cadeautjes uitgedeeld. Dat begrepen we wel. Verder kregen we een kennismakingspakket van een groep uit Slowakije. We voelden ons erg welkom op dit festival. Het was voor het eerst dat er een Nederlandse groep op het festival aanwezig was.

Tijdens deze plechtigheid hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons cadeau voor de groep Jaro aan Petr Ryba te bieden. Voor ieder lid van de groep had Wil en ik een sleutelhanger met twee klompjes gekocht en ingepakt in twee grote klompen. Vast gestrikt met een rood, wit, blauw lintje. Petr vond het leuk en was enthousiast over die holzschuhe. Wij gingen na een paar glazen heerlijke wijn en hapjes terug naar ons onderkomen.

Gelukkig was Wil weer wat opgeknapt, maar nog niet in staat om te dansen. Wij gingen alvast gekleed in de Renaissance kleding naar het festival. Het folklorefestival begon om 17.00 uur met een aantal kindergroepen, wat erg leuk was om te zien. Ze maakten van de dansen een verhaal en een spelletje. Wij moesten ons tijdens het walsje, die Peter en Marian nog even gauw ingestudeerd hadden, verkleden in de zondagse Nederlandse kleding. Wil zou wat later komen in de hoop dat ze niet meer zo misselijk was. En dat is gelukkig gelukt. Het was er afgeladen vol, er was dus veel publiek. Hartstikke leuk!

Tijdens het festival kwamen een paar mensen naar ons toe om te vragen of wij morgen [zondag] belangstelling hadden voor een tentoonstelling van authentiek zelfgemaakte werkstukken uit deze omgeving. Na overleg hebben we besloten om daar heen te gaan. We hadden een choreografie van Renaissance dansen en daar zouden we mee beginnen. Peter had uitgelegd dat Nederland toentertijd bij Frankrijk hoorde en dat deze dansen van Hollandse bodem waren. De Renaissance dansen werden met veel belangstelling ontvangen.

We waren voor de tweede serie niet op tijd klaar met omkleden. Zodat er eerst een andere groep optrad. Vervolgens waren wij aan de beurt met een andere Nederlandse serie. We hadden onze zwarte zondagse kostuums aan. De bezemdans vond men erg leuk, vooral die molens, die natuurlijk zeer herkenbaar waren voor Nederland. Daar kregen we ook extra applaus voor. Gijs, had het druk om foto's te maken van het festival en ondertussen heeft hij ook video-opnames gemaakt. Ik ben benieuwd hoe die zijn geworden.

Het festival duurde tot 20.00 uur. Toen er andere groepen dansten konden wij gaan eten en drinken. Na afloop gingen we ons verkleden en zijn daarna teruggekomen om nog feest te vieren. Er was een band met live muziek. Iedereen zat nog op de bankjes en het was nog niet echt gezellig. Na een glas wijn wat maar 60 cent kostte liepen Jeroen en Peter naar voren en wij er achteraan. De rest van de avond hebben we line dance gedaan op de muziek van die band.

De jeugd was hier zeer geïnteresseerd in en deed verwoede pogingen om mee te doen. Wat de sfeer ten goede kwam. Alleen de grond was niet zo egaal. De dansvloer was grasland en erg schuin, wat lastig dansen was. Wil was inmiddels weer helemaal opgeknapt en heeft de hele avond gedanst, net als iedereen. Het festival werd afgesloten met een vuurwerk. Daarna speelde de band nog gezellig een poosje door.

Jan was op de ouwehoer toer en zat te kletsen bij een aantal bewoners van het stadje, waaronder ook de burgemeester. Toen wij richting bed wilden kwamen we hen tegen en zijn erbij gaan zitten. De burgemeester nodigde ons uit in zijn huis om nog wat te drinken. Dit was om 1.00 uur. Zo gezegd, zo gedaan.

Het werd dus laat, maar het was erg gezellig. Jan vertelde het verhaal van Ranonkeltje in het Engels, zodat een vrouw dat weer kon vertalen in het Tsjechisch. Het was melig verhaaltje en eigenlijk sloeg het nergens op. Tegen twee uur gingen we terug naar ons onderkomen. Toen we daar aankwamen hebben we nog even gauw gedoucht en had ik Peter zijn hoofd bewatert, het was maar een heel klein beetje op zijn hoofd.

Wist ik veel dat hij iedereen nat ging spuiten, en voordat Ellen en Marion er erg in hadden waren ze zeiknat en ik lekker maar een klein beetje. Wij hebben onze slaapkamer deur op slot gedaan, zodat Peter ons niet kon verrassen tijdens onze slaap. Het zou een korte nacht worden, want we moesten weer om 7.15 uur op.

Zondag 26 juni 1999

Wat was het weer vlug ochtend. Iedereen was nog duf. Het ontbijt was tussen 8.15 uur en 9.00 uur en we moesten om half tien klaar staan voor een optreden in Letohrat. We werden weer opgehaald. Tegen tien uur kwam Petr Ryba eraan. Daar was ook de burgemeester weer! Peter dorst deze keer wel bij de burgemeester in de auto. Ik zat nu bij Jeroen in de auto, voor het geval hij weer zou verdwalen. Wat kan die burgemeester scheuren. Jeroen moest hard rijden om hem bij te houden. Wij moesten op de binnenplaats van het kasteel optreden. Peter vond het wel leuk om weer Renaissance te dansen, maar hij wilde nu zelf mee dansen als nar. Dat ging hem gelukkig goed af.

Jammer genoeg was het podium erg klein en achter op het podium was een gleuf. Doodeng, vooral voor Greet, die slecht kon zien. Dit was jammer want er werd hierdoor erg voorzichtig gedanst. Doordat het podium zo klein was zat er ook niet veel beweging in de choreografie. Het was erg krap om te dansen. Het beetje publiek dat er was vond de Nederlandse serie  ook erg leuk. Er werden veel foto's gemaakt van onze groep, vooral in de Renaissance kleding. Gijs was weer druk in de weer met de foto's en de video opnames.

Na afloop werden wij uitgenodigd voor een officiële ontvangst door de burgemeester. Daar waren drie groepen aanwezig. Er werden hapjes aangeboden en drankjes geschonken. Er waren weer van die toespraken, waar wij geen barst van snapten. Soms werd er wat vertaald.

Wij kregen als groep een mooi boek van Tsjechië aangeboden door de burgemeester van Letohrat. Om twaalf uur werden we terug gereden. Na het omkleden moesten we direct gaan eten. Ik had Petr Ryba verteld dat wij geen eten voor de terug reis had en hij zou zien wat hij nog kon regelen. We kregen deze keer aardappelen met schnitzel en rauwkost met zoete limonade. Het smaakte prima.

's Middags gingen we naar die tentoonstelling, het was gelukkig dichtbij, want iedereen was erg moe. Ze stonden ons al op te wachten, er waren een paar tafels met allerlei handwerken uitgestald. Veel houten vazen en andere houtsnijwerken waren er te koop. Andere mooie dingen mochten we alleen bekijken. Alles was door de bewoners van Dolní Cermná gemaakt. Alleen de dingen met een prijs erop werden verkocht. Uiteindelijk hebben ze drie prachtige houten vazen verkocht, wat voor ons een habbekrats kostte en voor hen een heel kapitaal was.

De rest van de middag hebben we opgeruimd en uitgerust. Degene die met de trein mee moesten, zijn nog even lekker onder de douche gegaan. De anderen gingen 's avonds uit eten. Zij zouden ons eerst uitzwaaien bij de trein, die om 18.15 uur naar Praag vertrok. Om halfzes werden we door Petr Ryba opgehaald en naar Ustí Nad Orlicí gebracht.

Attie en Gijs bleven in Tsjechië, als het luchtbed van hen niet lek bleef. Daar hadden ze het hele weekend al last van. Het plakken ervan lukte niet geweldig en er waren natuurlijk geen winkels open om lijm of een ander luchtbed te kunnen kopen. Ik hoop dat het toch nog gelukt is. Jeroen en Ellen zouden om 21.00 uur vertrekken en Jan, Yvonne, Greet en Marion de volgende morgen om 6 uur.

Petr Ryba had voor ons nog een brood op de kop kunnen tikken met verschillende soorten kaas erop en verder waren er koekjes en andere lekkere dingen bij. Hij had dus een overlevingspakket voor ons kunnen regelen. We waren hem zeer dankbaar. We hebben hem uitgebreid bedankt voor het perfecte weekend. Hij was maar bang dat we niet tevreden zouden zijn, omdat hun levensstandaard toch lager is dan de onze. Maar we hebben hem kunnen overtuigen dat we zeer tevreden waren over de gastvrijheid van hen.

We werden uitgebreid uitgezwaaid en inmiddels hadden we al weer wat trek gekregen en aten alvast wat in de trein. De reis was verder zonder problemen verlopen. Alleen gingen we op een gegeven moment een hele lange tunnel door. Het was daar hartstikke donker er brandde ook geen licht in de trein. Met z'n allen maakten we een hoop herrie en er leek geen eind aan te komen. Gelukkig had Wil al gauw een zaklantaarn gevonden. Achteraf lag iedereen in een deuk, de Tsjechen zelf waren hier aangewend, want ze lachten ons gewoon vriendelijk uit.

Om 20.45 uur kwamen we in Praag aan. Daar hebben we wat op een terrasje op het station gegeten. Daar hebben we ook gewacht tot het tijd was om naar de trein naar Amsterdam te gaan. Na die ervaring van de heenweg we waren nu extra overdreven alert op toekomstige dieven. We hielden alles angstvallig in de gaten. Belachelijk natuurlijk, want die jongens die mij hadden overgevallen zagen er keurig netjes gekleed uit. De mensen die er armoedig uitzien doen dit misschien niet eens. Maar ja, de schrik zat er goed in. Om 22.09 uur vertrok de trein uit Praag. Er zou nog iemand bij komen, maar die is niet op komen dagen. Wat wij natuurlijk niet erg vonden.

Onder het genot van een wijntje , die ik bewaard had en een Camembertje die Peter bewaard had, hebben we lekker zitten kletsen. Om een uur of één deden we een poging om wat te slapen. Nou dat lukte voor geen meter. Mijn billen werden steeds platter naarmate de reis vorderde. Marian had de pech dat ze wagen[trein]ziek werd. Misschien ook omdat ze het hele weekend al hoofdpijn had gehad, en tegen een migraine aanval aanzat en nu doodmoe was. Peter snurkte dwars door dit alles heen. Hij lag op de dubbele plaats en als hij afgewisseld werd door Marian ging hij op de grond liggen. Hij lag op zijn rug of op zijn zij en snurkte gewoon door. Hij werd wakker doordat het wat koud werd, ging op de stoel zitten en snurkte weer verder, om jaloers op te worden.

Er was weer douanecontrole, maar niet zo agressief als op de heenreis, misschien raak je er wel aan gewend. Bij elk station waar we stopten, ging ik even luchten. Vooral ook om mijn benen te strekken en mijn billen uit te laten zakken. Gestoord werd ik van het zitten. Je kan beter liggen en niet slapen als zitten en niet slapen. We gingen ontbijten rond zeven uur. Het brood was zo oud geworden, dat je het bijna met geweld je keel moest doorduwen, maar we hadden trek en het smaakte uitstekend.

Na het ontbijt werden we pas echt duf. Er werd op de terugweg niet zoveel gebabbeld als de op de heenreis. Iedereen had de pap op. Het was jammer dat we nergens koffie of thee konden krijgen, zelf het treingedeelte van de slaapcouchet konden we niet in voor koffie. Er was ook geen restauratie in de trein. Jammer voor ons. Gelukkig was Marian in de loop van de reis weer wat opgeknapt.

Om elf uur werden Wil en ik opgehaald door Kees in Emmerich. Moe, maar voldaan zijn we teruggekomen. Kees was blij dat we weer heelhuids aankwamen. Mijn kinderen hebben me bijna niet gemist want die zijn het hele weekend uit geweest. Maar mijn hond Perro, was lichtelijk beledigd dat ik zomaar het lef had gehad om zonder hem weg te gaan en zo veel dagen weg te blijven. Mijn gezin werd gestoord van hem. Hij blafte bij alles wat hij hoorde en ging elke keer weer kijken of ik er niet aan kwam. Eenmaal in Emmerich was hij niet zo uitgelaten en enthousiast als anders en hij was nog zeker drie uur zwaar beledigd. Wat een dramkont, die hond!