Tsjechie.nl - Julianawandeltocht

Nadat ik in 2005 de eerste Julianatocht had gelopen, gaf dit bij mee een “ontevreden” gevoel aangezien ik toen niet de reglementaire afstand had afgelegd. Reden: Het is er anders wandelen dan in Nederland, steiler!, andere ondergrond etc. Met andere woorden, ik zag er als geoefend wandelaar tegenop. Mede door de prachtige omgeving en de perfecte organisatie heeft dit mij doen besluiten om in 2006 weer in te schrijven voor de 3daagse Julianatocht 2006 over een afstand van 100 km.

Ik voelde me dit keer zowel geestelijk als mentaal ook meer gesterkt dan vorig jaar. Heeft dit te maken met het niet meer roken?? Ontspannen begon ik op 1 mei dan ook aan de 1e etappe richting Adrspach – Teplice. Door prachtige weilanden, smalle rotskloven, bergpaden en bossen.

Onderweg waren er de rustposten, stempelposten , waar je te eten en te drinken kon krijgen. Zorgde ik dit jaar beter voor mezelf? Ja! Het lichaam stoot bepaalde stoffen af en moeten weer aangevuld worden, hetgeen ik dit jaar volgens “het boekje” deed.

Hoogtepunt van deze dag is de weg door de rotssteden Adrspach en Teplice. Een route over trappen, soms besneeuwde kloven en over houten vlonders, afgewisseld met bospaden. De angst overwon: geen last van hoogtevrees, maar een heerlijk gevoel! De 2e dag richting Broumov ging eerst door een mooi golvend landschap. Na de stempelpost in het informatiecentrum van Broumov ging het richting Janovicky, bergopwaarts.

Van binnen begon het mij te kriebelen. Was dat niet het gedeelte waar ik vorig jaar de man met de hamer tegenkwam? Mede gesterkt door de zegen van Bert en Mien bij de kruisweg op een veldweg en de 40 km tussen mijn oortjes liep alles gesmeerd. Conclusie : loop je eigen tempo en zorg voor je lichaam. Een auto kent de APKkeuring, maar een lichaam vergt ook onderhoud.

Bijzonderheden : prachtig panaorama bij pension restaurant Zamecek.

Na de soep vertrok ik weer al fluitend en lachend met wandelmaat Piet Poland richting Ruprechtice. Stempelen – glaasje cola bij restaurant Maly Dum en de laatste kilometers naar Vernerovice, waar de BBQ klaar stond. Na binnenkomst en afmelding eerst gedouched en “inspectie” uitgevoerd, wat betreft de voeten. Nee toch; grote rode plekken aan mijn rechtervoet (zoals een brandwond) Hoe kon dit gebeuren? Dit deed pijn , maar ook dit is wandelsport.

Na een geweldige BBQ en een goede nachtrust, woensdagmorgen de sokken en schoenen aangetrokken en met de gedachte van de 4-daagse te Nijmegen (de laatste daag wordt je binnen gedragen) begon ik enigszins met wat “huivering” aan de slotdag. Wat gebeurt er met mijn voeten? Maar het verliep allemaal probleemloos. De laatste dag was erg zwaar, maar niet onoverkomelijk. Had dit dan tocht te maken met mijn karakter, gesteldheid en conditie? Ook deze dag genoot ik ten opzicht van vorig jaar nog meer. We vertrokken richting Starostin, de grensovergang en na ca. 8 km langs grenspalen steil omhoog. Vorig jaar bijna om iedere 50 m. rust, maar nu met meer lucht en uithoudingsvermogen om de 200 m. gerust om eens achterom te kijken naar de prachtige vergezichten.

Door Sokolowsko langs het sanatorium , de weg vervolgend naar de stempelpost en daar sta je dan. Sluit je ogen en denkt terug aan 2005, toen ik niet naar boven ging, maar koos om met anderen langs vlak terrein naar het eindpunt te lopen. Maar nu echter wel naar boven, naar het hoogste punt (851 m) via een soort survivaltocht , slalommen om boomstammen en sparretakken, die daar door ernstige sneeuwval afgeknapt lagen. Unieke tocht, sneeuw, kabbelende stroompjes. Schitterend mooi en wat heb ik genoten. Ik kreeg op dat moment een gevoel van : ik kan echt met de “besten” mee lopen. Hoe ver nog? Haal ik het? Worden het echt 100 km?

Nog even een stempel en een drankje bij Dirrie en Henny en Jan begint echt aan zijn laatste zware kilometers. Even halverwege nog een slokje uit de bidon en die daar het applaus. Je begint bijna te huilen van blijdschap. Je bent gefinishd; wat een heerlijk gevoel en bovenal : voldoening.

Het waren drie onvergetelijke dagen, natuurlijk met afzien en pijn aan de voeten, maar ook dat is wandelsport in Optima Forma.